Antik Mısır tarihi, güçlü merkezi yönetimin olduğu “Krallıklar” ve parçalanmışlığın yaşandığı “Ara Dönemler” olarak sınıflandırılır. Mısır İmparatorluğu olarak da bilinen Yeni Krallık Dönemi (MÖ yaklaşık 1570 – MÖ yaklaşık 1069), Mısır’ın uluslararası prestij, zenginlik ve askeri güç açısından en yüksek noktasına ulaştığı zaman dilimini temsil eder. Bu imparatorluk, kuzeyde Suriye’den güneyde Sudan’a kadar geniş bir coğrafyaya hükmetmiştir.

Yeni Krallık’ın yükselişi, İkinci Ara Dönem’in (MÖ yaklaşık 1782 – MÖ yaklaşık 1570) sona ermesiyle mümkün oldu. Bu dönemde ülke, kuzeyde Semitik kökenli yabancı bir halk olan Hyksoslar, güneyde Nübyeliler ve merkezde Thebai Mısırlıları arasında bölünmüştü. Thebai Kralı I. Ahmose (MÖ yaklaşık 1570 – MÖ yaklaşık 1544), Hyksosları Mısır’dan tamamen sürerek ve Nübyelileri yenerek ülkeyi Thebai yönetimi altında yeniden birleştirdi. Ahmose I, gelecekteki yabancı işgalleri önlemek amacıyla Mısır sınırları etrafında tampon devletler kurma politikasını başlattı ve bu politika, halefleri tarafından da sürdürülerek Mısır’ın bir dünya gücü haline gelmesini sağladı.

Yeni Krallık, Mısır tarihinin en parlak ve en ünlü dönemi olarak kabul edilir. Hatshepsut, III. Thutmose, III. Amenhotep, Akhenaton, Tutankhamun ve II. Ramses (Büyük) gibi Mısır’ın en tanınmış hükümdarları bu çağda hüküm sürdü. Memnon Heykelleri ve Karnak’taki Amun Tapınağı gibi Mısır’ın en ünlü anıtları ve tapınakları da bu dönemde inşa edildi. Aynı zamanda, 12. Hanedanlık döneminin (MÖ 2040–1782) Mısır’ın “altın çağı” olarak anıldığı Orta Krallık’tan sonra gelen 13. Hanedanlık zayıflamış, bu da Hyksosların Aşağı Mısır’da Avaris’te güçlenmesine yol açmıştı.

İmparatorluk, III. Ramses’in (MÖ 1186–1155) hükümdarlığına kadar refah içinde varlığını sürdürdü. Ancak güç dengesi yavaşça bozulmaya başladı. Deniz Halklarının başlattığı yıkıcı istilalar, devletin hazinesini tüketen aşırı harcamalar, devlet görevlilerinin yaygın yolsuzluğu ve kralın kutsal rolüne olan inancın azalması, imparatorluğun çöküş sürecini hızlandırdı. Ayrıca, rahiplerin siyasi gücünün kontrolsüz bir şekilde artması ve uluslararası prestijdeki düşüş, Yeni Krallık’ın sonunu getiren temel faktörler arasında yer aldı. Bu görkemli dönem, Mısır’ın bir daha tam olarak ulaşamayacağı bir zirveyi temsil ediyordu.