Ortadoğu'daki silahlı direniş hareketleri, özellikle Hamas ve Hizbullah örneklerinde, silahlanma ve teslim olma meselesi, halkın yaşadığı insani acılarla ve bu acıları hafifletme gerekliliğiyle çelişen bir yörüngede ilerlemektedir. Bu durumun temel nedeni, silahlanma stratejisinin en başından itibaren halk için barınak inşa etmek veya yaşam koşullarını iyileştirmek gibi insana odaklanan önlemlerle ilişkilendirilmemesidir. Dahası, vaat edilen zaferden sonra yaşam koşullarını iyileştirmeye yönelik herhangi bir toplumsal vizyonun varlığından söz etmek dahi mümkün değildir. Silahlanma meselesi, aynı zamanda siyasetten ve ulaşılabilir görünen gerçekçi hedeflerden de ayrılma yolunu izlemektedir.

Sonuç olarak, tanık olduğumuz gibi, bu silahlar aracılığıyla İsrail’i askeri bir yenilgiye uğratmak bir yana, ona ciddi zarar vermek bile tamamen konunun dışında kalmıştır. Ufuk, İsrail’in savaşının ve zaferinin tamamlandığına dair işaretlerle doludur ve İsrail’e karşı bir zafer savaşını işaret eden hiçbir emare bulunmamaktadır. Bu tür tespitler, 'umutsuzluğa sürüklemek' veya 'yenilginin propagandasını yapmak' amacıyla söylenmemektedir; zira umutsuzluk ve yenilgi, zaten sahada açıkça görülmektedir. Aksine, durumun gerçekliğine ve mevcut değişim olanaklarına dayanan akıllıca bir duruş, silahları teslim etmeyi ve yenilgiyi en uç noktasında durdurmayı gerektirmektedir. Bu adım, İbrani devletinin daha fazla sivili öldürüp aç bırakmasını, işgalini genişletip yeniden inşa çalışmalarını aksatmasını engellemek adına elzemdir.

Gerçek şudur ki, silah ile duyurulan ve kutlanan işlevleri arasındaki keskin kopukluk, keza silah daha fazla acı ve ölüme neden olduğu için, onun varlığını ve ona bağlanan umutları savunmada mitlerin rolünü artırmıştır. Silahın işlevi artık rasyonel hedeflerden uzaklaşmıştır. Nitekim son zamanlarda, bu silahların yalnızca İmam Mehdi'ye teslim edileceğini veya Hizbullah liderliğinin Kuzey İsrail'deki Celile bölgesini kurtarmayı düşündüğünü söyleyenlerle karşılaşılmaktadır. Örtülü olarak mitlere başvurmak, stratejik başarısızlığın üzerini örtmek için kullanılan bir yöntem haline gelmiştir. Bu durum, silahlı direnişin siyasi ve insani maliyetinin katlanarak arttığı bir ortamda, rasyonel bir çıkış yolunun zorunluluğunu ortaya koymaktadır.